کتاب دعای ابو حمزه ثمالی چیست؟
این دعا از امام سجاد است و به دلیل اینکه ابوحمزه ثمالی آنرا از امام نقل میکند، معروف به دعای ابوحمزه ثمالی شده است.
ویژگی کتاب دعای ابو حمزه ثمالی چیست؟
ویژگیهای منحصر به فرد این دعا آن را در شمار ادعیههایی قرار داده است که خواندن آن علاوه بر قرب معنوی، توحید را نیز آموزش میدهد.
نمونه کتاب ابوحمزه ثمالی همراه با چاپ صفحه یادبود
دعای ابوحمزه دعائی است که امام سجاد، زین العابدین (ع) در تمام سحرهای ماه مبارک رمضان این دعا را میخواندند.
این دعا را ابوحمزه ثمالی از امام سجاد(ع) نقل کرده که شامل صفات نیکوی خداوند، اسم اعظم و همچنین دربردارنده مفاهیمی مانند دشواریهای قبر و قیامت، سنگینی بار گناهان و لزوم اطاعت و پیروی از پیامبر اکرم(ص) و خاندان معصومش اشاره دارد.
این دعا در جوامع روائی و حدیثی ما آمده است و در کتاب «مصباح کَفعَمی» و «اقبال سیّدبن طاووس» آمده است.
مرحوم سیّدبن طاووس میگوید: با سند خاصی که ما به هارون بن موسیِ تلعلُکبُری داریم، او از حسن بن محبوب سراد، و او از ابوحمزه ثمالی نقل میکند.
ابوحمزه چهار امام را اِدراک کرد. از محضر نورانی چهار امام، معارف الهی را فرا گرفت. خدمت امام زین العابدین علیه السلام رسید، شاگردی امام باقر سلام الله علیه افتخار او شد. تلمّذ محضر امام صادق سلام الله علیه بهره او شد و مقداری هم از عصر امام کاظم سلام الله علیه را درک کرده است.
ویژگیهای دعای ابو حمزه ثمالی
اما در مورد ویژگیهای این دعا:
ابتدا اینکه این حدیث و دعای نورانی از نظر سند تام است.
هم از نظر محتوا و هم از نظر طریق و سند موثق است.
نشان دهندهی این است که تردیدی نیست که این حدیث از جانب معصوم به دست ما رسیده است.
این دعا ویژگیهای خاصی دارد که آن را در زمره دعاهایی قرار میدهد که میتواند به خوبی تصویر درست از آموزههای توحیدی ارائه دهد و رابطه انسان با خدا را به بهترین شکل ممکن، نمایان سازد. از جمله این ویژگیها به موارد زیر اشاره میشود:
دعای ابوحمزه ثمالی هم از نظر سند تام و صحیح است و هم از نظر محتوا و دلالت عمیق و لطیف، سطح مباحث فرازهای گوناگون دعا متفاوت است برخی با زبان رجاء بیان شده و برخی دیگر با زبان خوف. این امر نشان میدهد که چگونه امام سجاد (ع) توانستهاند تعادل میان خوف و رجاء را که در آموزههای دینی از ویژگیهای مومنان واقعی شمرده شده است، نشان دهند، زبان دعا در کنار توجه دادن به ترس از عذاب الهی، زبان عشق و محبت نسبت به خداست. امام (ع) در این دعای شریف دعاکننده را در میان امید، ترس و عشق قرار میدهد تا رحمت خداوند متعال را متوجه خود سازد.